Op 23 oktober heb ik het schilderij van Wouter afgerond. het is een klein werk, 30 x 40, olieverf op paneel, portret formaat. Het is niet zozeer bedoeld als een portret van iemand. De poze die Wouter aannam tijdens het maken van de foto was meer de aanleiding om een werk te maken dat een sfeer, een emotie over zou kunnen brengen op de kijker.
In het werk zit een sterk tonaal contrast waardoor er een diagonaal ontstaat over het midden van het gezicht die een diagonaal door de beide schouders kruist bij de linker overgang sleutelbeen/borstbeen (voor de kijkers rechts). Dit geeft de compositie kracht. Dat punt wordt nog versterkt door de schaduw van de linker grote halsspier. Dan het kleurgebruik, violet, dat mij een indruk geeft van sereniteit, spiritualiteit. De warme oranjes en okers bij de overgangen van licht naar donker in het gezicht in het deel waar ook nog eens meer detail is aangebracht trekken de aandacht. De blikrichting die de draaiing van de hals volgt. De wat geopende mond die iets van sensualiteit/seksualiteit suggereert.
Alles bij elkaar maakt het op mij de indruk van iemand die we zien op een moment van in zichzelf gekeerd zijn, contemplatie. Waar zou hij aan denken? Is er misschien net iets gebeurd of is er een verlangen? We zullen het nooit weten want we kunnen het hem niet vragen. Hij is het moment zelf misschien zelfs al vergeten. We hoeven ook niet te weten wat hij op dat moment dacht of voelde. Dat zijn verhaal niet expliciet gemaakt is, dat er zoveel is weggelaten, geeft ons als kijker de gelegenheid om er ons eigen verhaal, onze eigen verlangens en emoties, tegenaan te houden. Om het werk zelf af te maken.