De afgelopen maanden heb ik gewerkt aan een portret van een jonge dame. Het was in opdracht van haar moeder. Een cadeau voor haar echtgenoot. Voor Vaderdag. Omdat ik erg ambachtelijk werk duurt het maken van zo’n portret best lang. Dus of ik het op tijd af zou krijgen bleef lang spannend. Maar het lukte. Op de valreep. Gisteren, een dag voor Vaderdag, zijn moeder en dochter het nog natte portret op komen halen. Een paar dagen eerder had ik het al aan moeder laten zien. Toen bleek het voor 99% in orde, maar de kaaklijn was niet helemaal goed. Ik had het zelf tot dan toe niet gezien, maar toen ze het zei zag ik het ook. Heel duidelijk. Ik heb het aangepast en na beoordeling van een foto die ik de opdrachtgever stuurde was ze tevreden. Vanochtend kreeg ik een heel leuk appje dat haar man het portret van hun dochter heel mooie vond.
Ik heb er heel veel plezier aan gehad om het portret te maken. Ook het maken van de foto’s van de dochter was erg leuk om te doen. Dat gebeurde bij hen thuis. Ze liet zich heel goed door mij interviewen waardoor ik ongedwongen foto’s van haar kon maken. Maar uiteindelijk is het oordeel van de opdrachtgever het belangrijkste. Dat ze tevreden is over wat ze heeft laten maken. Ik vind het heel spannend om het werk, dat in mijn ogen op een gegeven moment af is, te laten zien. Zal ze haar dochter herkennen? Is ze tevreden over het schilderij als geheel? Dat blijft iedere keer weer een heel spannend moment. Vast ook een spannend moment voor de opdrachtgever, die toch maar moet afwachten of de kunstenaar de opdracht goed begrepen, goed vertaald heeft.