Ik heb een goede relatie met mijn moeder. Ik hou veel van haar en ben ondanks mijn 60ste levensjaar nog steeds haar jongen. Oke, ze herkent me soms niet meer. Dat is wel even een dingetje. Ze wil nog wel vragen naar ons gezin, maar ze weet niet meer goed hoe. Wel doet ze nog altijd de groeten aan mijn vrouwke, een typisch Brabants koosnaampje, maar wie dat nou ook al weer is weet ze niet meer. Het geeft niet en tegelijkertijd doet het pijn. Herken je dat? Hoe dan ook. Het werd tijd om haar te portretteren.
